Dansen, Drinken, Betalen
Motor is het dienstbare vertelspel van Sara Vertongen, gepokt en gemazeld bij het gezelschap. Ze laat zich als een vis meedrijven op de uitgerekte muzikale flow van Rudy Trouvé, Ephraïm Cielen en Youri Van Uffelen, en hoeft aan haar voorkomen maar wat kwetsbaar je-m’en-foutisme toe te voegen om een typische tienerdochter te worden. Regisseur Adriaan Van Aken toont in zijn tekst een neus voor details en schijnbaar zinloze observaties. Ze spoelen af en aan, maar op het eind vind je jezelf terug in een zee van anonieme stadsmelancholie. Als puberportret zit Dansen Drinken Betalen er knal op, maar meer nog als evocatie van de algemeen menselijke stuurloosheid. Vooral omdat die hier toch zo koesterend werkt. Je zou willen dat het bleef duren, en dat is zeldzaam in theater. Wouter Hillaert, De Morgen |
|
Het eigenzinnige muziektheatergezelschap Braakland/ZheBilding verblijdt Vlaanderen weer met een nieuwe voorstelling. De naam Rudy Trouvé op de affiche trekt alvast het nodige publiek, maar niet alleen hij maakt het mooie weer in de intiemste en mooiste theaterlocatie van het land, de Molens van Orshoven in Leuven. Het stuk “Dansen Drinken Betalen” is van de hand van Adriaan van Aken, die samen met dramaturg/partner in crime Stijn Devillé van BZB alsmaar beter op elkaar en op actrice Sara Vertongen ingespeeld raakt. De synergie die er onontkoombaar ontstaat tussen tekst, spel en de sublieme muziek (Rudy Trouvé, Youri van Uffelen & Ephraïm Cielen) maakt er volwaardig muziektheater van. Helena Desiron, Cutting Edge |
Eén ding is zeker, mij krijg je van mijn leven niet meer binnen in de bovenzaal van HetPaleis. Met voorsprong de meest afschuwelijke theaterzaal waar ik ooit in heb gezeten. Waarschijnlijk krijg je kinderen die af en toe gewoon rechtstaan en rondhuppelen hier wel nog binnen, maar ik wil nooit meer op deze keiharde banken zonder beenruimte (volgens mij kan je je benen op vluchten van EasyJet nog verder uitstrekken) en zonder rugleuning geradbraakt worden. En dat is jammer, want dit uur van intense ongemakken zorgde ervoor dat ik soms wenste dat het stuk voorbij was, en dat had niets met de inhoud te maken.
Zoals de recensies al vermeldden is 'Dansen, Drinken, Betalen' een muziektheater. Maar eigenlijk is het ook dat niet. Het is een bewegend stripboek, aan elkaar gepraat door Sara Vertongen en begeleid door enkele sublieme muzikanten. Heel het stuk (en ook het stripboek) draait om een puber die eigenlijk een beetje zoals elke puber verloren loopt. De meeste pubers zitten dan echter te kniezen in hun kamer en boos te wezen op alles wat passeert. Deze puber doet dat niet en trekt erop uit. De strip loopt vlotjes over het scherm, en we worden als in een trance meegesleept door de dragende stem van de actrice. Af en toe schrik ik op van een mooi muzikaal intermezzo dat perfect de sfeer van het verhaal onderschrijft. Het zijn de details die dit stuk goed maken. Wat mij lang zal bijblijven is hoe één van de muzikanten haast onmerkbaar een tikje op het scherm gaf toen men over een walvis praatte, om zo een golvend effect te geven. Briljant, echt waar. Deze kleine dingen maken het stuk een snoepje voor wie houdt van goed uitgekiende stukken waar alles perfect in klopt. Wouter Hillaert zegt dat dit stuk had mogen blijven duren, maar daar ben ik het niet mee eens. Na het uur was het verhaal voor mij afgerond en vertrok ik met een voldaan gevoel. Langer had in dit geval, denk ik, ook saaier betekend.