De droom van mijn moeder - Alice Munro

Alice Munro is de winnaar van de Nobelprijs literatuur van 2013. Op één vlak is ze alleszins de eerste, ze schrijft namelijk vooral kortverhalen. Ze is overigens ook de eerste Canadese winnaar van deze prijs. Ik heb nooit goed begrepen waarom wie een Nobelprijs krijgt en wat daarvoor de voorwaarden zijn (blijkbaar is idealisme belangrijk, maar dat vond ik nu toch niet echt terug in dit verhaal). Nadat ik dit kortverhaal - de droom van mijn moeder - heb gelezen heb ik niet het gevoel dat ik iets wereldschokkends in handen heb gehad. Het is een zeer onderhoudend verhaal, met een ietwat vreemde plot, maar toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat dit gewoon een goed boek is, zonder meer.

Haar Nederlandse uitgever Eric Visser zegt het volgende: "Lees een verhaal van twintig, dertig bladzijden van haar en je hebt het gevoel dat je een roman hebt gelezen - met kop en staart. Het is heel toegankelijk, geschreven in een prachtige taal.". Ik vind dat hij hier de nagel op de kop slaat. Maar is dat dan zo speciaal? Leonie Breebaart schrijft op trouw.nl dat er maar weinig schrijvers zijn die in zulk kort bestek een heel leven weten op te roepen, met alle hoop, verwachting, teleurstelling, tragiek en levensdrift die daarbij horen. Ja, denk ik dan, dat zal vast wel kloppen, maar dat zegt voor mij nog niet genoeg. Alle krantenartikels die ik open en lees zeggen steevast hetzelfde. "Meester van het kortverhaal", "De literaire Vermeer", "Kortverhaal" op zijn best.
Het ligt waarschijnlijk aan mij, en ik moet vast en zeker meer van haar lezen om een sluitend oordeel te kunnen vellen, maar ik vind het heel gewone goede boeken. Of misschien is dat net de kracht? Het gewone. En soms is simpel veel beter dan de lijvige turven waar andere Nobelprijswinnaars mee afkomen.

Tip voor de liefhebber van kortverhalen: 'Een delicaat moment', van Niccolo Ammaniti. Deze man zal nooit een nobelprijs winnen, maar wat mij betreft verdient hij het wel, alleen al om de absurditeit van zijn verhalen.