Django Unchained

Betere film, dat is een beetje een moeilijk begrip.
Ik ben naar Django Unchained gaan kijken (niet in de bioscoop, maar op een vertoning in een cultureel centrum bij mij in de buurt), omdat ik Quentin Tarantino reeds jarenlang bewonder. Past Django onder de noemer 'betere film'? Misschien niet, maar ik vind het alleszins één van de betere en slimmere werken van de laatste tien jaar. Het is niet omdat iets veel actie, gevloek en dode mensen bevat dat het daarom niet goed is. Ook in Hollywood wordt soms kwaliteit vooropgesteld.

De film gaat eigenlijk vooral over het leven van Django, een negerslaaf (excuseer mij voor het taalgebruik, maar zo wordt het nu eenmaal gezegd in de film). Django gaat een alliantie aan met de Europese tandarts King Schultz. Schultz is premiejager en zoekt criminelen, hij vraagt daarvoor de hulp van Django. Het komt er feitelijk op neer dat ze samen veel mensen afslachten tot Schultz zijn criminelen heeft en Django zijn vrouw vindt. Ik stelde mij tijdens de film vooral de vraag of het er tijdens de slavernij echt zo aan toeging. Vast wel, dacht ik later. Je kan alleen maar afschuw voelen als je ziet hoe zwarten in die tijd behandeld werden. Als beesten, of soms nog minder. Dit werd zeer duidelijk toen Monsieur Candie (gespeeld door Leonardo DiCaprio, die met dit portret alweer zijn positie als mijn favoriete acteur bevestigt) zijn zwarte slaven laat vechten tot de dood. Of als hij een andere slaaf laat opvreten door zijn geliefkoosde honden. Vreselijk, en vermoedelijk zullen dit waargebeurde praktijken zijn.
De hoofdpersonages spelen heel duidelijke rollen in de film. Soms zie je films waarin de personages heel gelaagd zijn en waar je stukje bij beetje meer informatie krijgt. Tarantino heeft ervoor gekozen om dit niet te doen. Elk personage heeft heel duidelijke motieven en wijkt hier niet van af. Schulz wil geld verdienen door te moorden. Django wil zijn vrouw terug. Candie haat negers. Stephen is een neger maar haat andere negers en likt de schoenen van Candie. Meer is het niet, maar dat maakt het net zo interessant. Alles wat ze deden was redelijk voorspelbaar, maar kwam door mooie filmische aspecten (camerastandpunten, tijdsverloop ...) toch heel knap in beeld.

Het verhaal daarintegen is zeer, zeer sterk. Tarantino heeft met films zoals 'Pulp Fiction' en 'Jackie Brown' de stempel van 'puzzelaar' gekregen. Onterecht blijkt, want nu geeft hij ons een redelijk duidelijk verhaal met een continu tijdsverloop. In 'Inglourious Basterds' deed hij dit ook al, en daar doet deze film mij ook aan denken. Telkens moet er iets gered of gedood worden en dit doet men door een slim plan dat haast niet kan mislukken (en dus natuurlijk wel mislukt) te bedenken. Niet dat het mij stoort, maar de gelijkenissen vielen wel op. En eigenlijk gaan de twee stijlen van verhalen vertellen (Pulp Fiction - Django) Tarantino allebei goed af. Het extreme geweld overgiet heel het verhaal met een sausje, waar toch zeer veel humor inkomt. Typisch Tarantino zou ik durven zeggen. 

Wat het verhaal ook een stuk van zijn sterkte geeft is het taalgebruik van de verschillende personages. Schultz speelt zijn rol wederom briljant en komt ook daadwerkelijk over als intellectueel. Candie praat dan weer als een echte Zuiderling (nigger, nigger en nog eens nigger). Ook de manier waarop Django en de andere zwarten praten sluit perfect aan bij het beeld dat we vermoedelijk allen hebben over de slaven in die tijd.

Sterke film. Niet de allerbeste van Tarantino, maar zeer zeker onderhoudend, grappig en absoluut de moeite waard om (meerdere keren) te bekijken.

Django. The D is silent.