Herman Brood

Herman Brood was een briljant zanger en kunstenaar. Ik ben altijd actief op zoek geweest naar zijn kunstwerken in musea (bedroevend weinig trouwens) en ben grote fan van zijn muziek. Is het het hoge Rock 'n' Rollgehalte of is het de manier waarop hij afscheid nam van de wereld (door Kom van dat dak af van Peter Koelewijn te vragen op zijn begrafenis), ik weet het niet, maar ik vind hem een held. Hij heeft natuurlijk een carrière gehad met veel ups en downs. Mislukken met bands, doorbreken met Wild Romance, afgekraakt worden als schilder, geliefd worden als schilder ... Zijn ongegeneerde drang naar beroemdheid en het willen uiten van zijn creativiteit zorgden ervoor dat hij onmogelijk te negeren viel.

Ik heb blijkbaar genen in mij die opdrachten weigeren te maken zoals het moet, en daarom lees ik voor het stukje over dichters gezellig een bundel van Herman Brood in plaats van iemand uit de lijst. Niet zo maar een dichtbundel, maar zijn enige echte dichtbundel 'Zoon van alle moeders'.

Wat onmiddellijk opvalt is dat Brood zo geschift als wat is. Zijn gedichten handelen grotendeels over drugs of zijn activiteiten daarrond. Hier en daar spreekt hij ook wel over een verloren liefde, maar wat later blijkt dan dat sex, drugs & rock 'n' roll zijn grote liefde is. Desalniettemin dragen de meeste van zijn gedichten volgens mij een diepere boodschap met zich mee, en ik heb het gevoel dat dit de schrijfsels zijn van een gekweld persoon die probeert te vluchten in een humoristische kijk op zijn verhalen. Herman Brood trok zich ook niets aan van regels. Hij deed waar hij zin in had, en dat was in zijn gedichten niet anders. Vol schrijffouten, stijlfouten, rare woorden en vreemde constructies. En dat maakt het net zo eerlijk. Hij schreef recht uit het hart waar hij op dat moment zin in had en had geen behoefte om dit later nog aan te passen met andere woorden of de spelling eens na te kijken. Schrijvers kunnen denk ik uren zitten verpieteren achter een tafeltje om het perfecte gedicht te schrijven. Maar kan een gedicht perfecter zijn dan de rauwe manier waarop het uit de dichter komt? Soms, maar ik denk dat in het geval Brood je met zijn gedichten een kijk krijgt op de gekwelde man achter de schrijfsels.

Ter info; zelfs Bono vond hem goed.

Nou vertel ut maar Brood
wat moes jij met een
elektriese apothekers
weegschaal
achter op je fiets
(terwijl ut vroor & kraakte
plus sneeuw - terzijde)
ter waarde van een gemiddeld
maandloon...?
Hak geruild met een verslaafde
neger voor een paar suede punt
schoene en een goed gesprek.
Hier heb je over nagedacht Brood!
En waar is de waardevolle buit
gebleve op die winterdag?
Je bent namelijk gesignaleerd
eerst met en toen zonder
da kostbare instrument achter
op uw fiets, binne een half uur!
Weggegooid?
Okee Brood as je 't zo wil spelen
Je moet vanavond optrede?
't Spijt me enorm beste vent
maar 't weekend heb ik geen dienst
tot maandag dan maar he...
(celdeur dicht)
Uh... meneer, meneer da schiet me wat te binne.

Brood, H. (1998). Zoon van alle moeders. Amsterdam: De bezige bij.

Volgens mij is dit een van de gedichten van brood zonder dubbele bodem, maar een gedicht dat gewoon een waargebeurd verhaal vertelt. Als je zijn levensloop er op nakijkt zie je dat het niet zou verbazen als hij wordt opgepakt met een weegschaal die waarschijnlijk wordt gebruikt om drugs mee af te wegen. Ik vind dit zo een geweldig gedicht omdat de agent die Brood toen moest opsluiten vandaag de dag nog steeds een geweldig verhaal heeft om aan het hele korps of zijn familieleden te vertellen, en omdat Brood hem er ook niet voor schaamde.
Wat ook opvalt is dat Brood ook zijn verantwoordelijkheden kende. Hij dacht net op tijd aan zijn fans, die hij ook niet in de kou - letterlijk - wilde laten staan omdat hij stommiteiten uithaalde. Geweldige vent, al ben ik blij dat het geen familie van mij was.