Met huid en haar vertelt twee verhalen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Het verhaal van de jonge jaren van Tist, geboren net voor de Eerste Wereldoorlog, vertelt over de belevenissen van Tist en zijn broers en zussen tijdens de oorlog. Gruwelijk, maar tegelijk eerlijk en zo levensecht. Het andere verhaal vertelt over hoe de achterkleinzoon van Tist, Joppe, vandaag een betoging organiseert om diezelfde oorlog te herdenken, maar wordt gedwarsboomd door de ziekte van Tist en zijn moeilijke liefdesperiode. Ondertussen krijgen we ook een beeld van de vader van Joppe en hoe die vroeger in de clinch ging met Tist, die niet zijn echte grootvader blijkt te zijn.
Het verhaal speelt zich af tijdens de Eerste Wereldoorlog en ongeveer 90 jaar later, vooral in Ieper.
De hoofdthema's zijn Wereldoorlog I, verliefdheid en persoonlijke problemen.
Dit boek heeft mij op verschillende manieren diep geraakt. Ik leefde sterk mee met de kleine Tist en zijn bokje. De angst die je voelt door het boek te lezen kan maar een fractie zijn van wat de mensen toen voelden, maar toch is het al zo aangrijpend. Ik kan er met mijn gedachten nog steeds niet bij hoe de mensen toen moesten afzien omdat van hogerhand beslist werd dat er oorlog moest gevoerd worden. Het verhaal van Joppe zegt mij dan ook minder, en ik heb meermaals het gevoel gehad dat hij gewoon een beetje een sukkel is die moet stoppen met zeuren. Heel het verhaal hangt echter zo mooi en slim aan elkaar dat dit een boek is waar je je over blijft verbazen. Marita De Sterck weet mij met weinig woorden volledig mee te sleuren in dit geweldige boek. Elke keer als ik over een dijk loop moet ik denken aan pekduivels, en dat kan alleen maar betekenen dat dit boek veel door mijn hoofd schiet.